Geluiden van vroeger

Stofzuiger

Een bijzondere gewaarwording vond ik het toen Lonneke een jaartje geleden ongeveer met de stofzuiger mee begon te zingen. Ik kan me nog zo goed herinneren dat ik dat altijd deed. De toon van de stofzuiger opzoeken, mee hummen, en dan heel langzaam zakken, net naast de toon van het apparaat, en dan weer omhoog. Net zo lang als je lucht had. En dan snel inademen en opnieuw beginnen. En dan omhoog. Zoeken naar halve tonen, die kriebelig lelijk klinken, en hele tonen die erg mooi kunnen zijn.En dan net zo lang doorgaan tot mijn moeder er stapelgek van werd.‘Hou daar eens mee op!’

Haren knippen

Sinds een aantal jaren draag ik een ring. Aan mijn linker ringvinger, de hand waarmee ik haren kam. Nu doe ik dat helemaal niet vaak, niet bij mezelf en niet bij de kinderen. Maar soms moet het. Bij het haren knippen bijvoorbeeld. Het was me nooit eerder opgevallen, maar ineens was daar een paar jaar geleden het getik van de ring tegen de kam. Een heel bekend geluidje, dat altijd klonk als mijn haren werden geknipt door mijn moeder. Als de haren net niet helemaal in de klit zaten, maar ook niet helemaal gladjes te kammen waren wilde de kam van mijn moeder bij mijn haarpunten aangekomen maar al te graag terugklappen tegen haar ring. Wel een lekker geluid.
Verder was het haren knippen een regelrechte ramp, omdat iedere haar op mijn hoofd per stuk verbonden is met een eigen zenuw. De elektrische stroompjes liepen dan via mijn hersenen (daar kwamen ze toch langs) regelrecht naar mijn mond. Daar werd ieder signaal omgezet in een “au!” Maar het getik maakte de pijn voor een deel goed. Ik probeer bij mijn kinderen die voor twee derde deel mijn hoofdhuid hebben geërfd de kam zoveel mogelijk terug te laten klappen.

Geplaatst in Uncategorized | Een reactie plaatsen

Het is al laat…

Het is al laat
het boek  gaat dicht
het licht dat is al uit
de regendruppels tikken
hard-zacht tegen de ruit

maar met mijn ogen dicht
zie ik maar steeds de jouwe
hoe lief je naar me kijkt
je zachte trotse lach
brengt onrust in mijn lijf

het duizelt me
de slaap is weg
mijn hart slaat hoog en hard
mijn vingertoppen tintelen
mijn lichaam is verward

een warm lijf
in een koud bed
ik kruip weg hier op mijn helft
de nacht brengt doodse stilte
maar nog niet in mij zelf

ik moet het doen
met beelden
verankerd in mijn hoofd
met bloed dat door mijn lichaam raast
en mij toch nog verdooft

en in mijn droom
je zachte lijf
een zoen met ademnood
dan schuil ik in je warmte
en wens dat ik daar blijf

Geplaatst in Uncategorized | Een reactie plaatsen

Kerstgedachten

Op de dag dat bij ons de kerstboom geïnstalleerd wordt, wordt in dit huis het meest gevloekt van het hele jaar. Van de twee grootste ergernissen is de boom rechtop krijgen de eerste. Ik heb het dan in het bijzonder over de boom zonder kluit. Een boom zonder kluit dient geplaatst te worden in een standaard die met behulp van wiggetjes de boom enigszins rechtop dienen te houden. In mijn geval zijn er altijd één of meerdere wiggetjes weg, waardoor ik het moet doen met wasknijpers, roerstokjes, plinten en latjes. En elk jaar moet ik deze verzameling weer opnieuw aanleggen. Op de grond liggen dan niet alleen alle afgezaagde onderste takken, maar ook een zaag, hamer, zaagsel, en de eerder genoemde stukjes hout.
Met verhit hoofd ben ik dan in de kamer bezig de boom beurtelings in de staander te proppen en deze geërgerd met een rotsmak weer op de grond te gooien. De meeste huisgenoten zijn dan al vrijwillig naar boven geslopen, op een  hond en twee katten na, die ofwel speels de boomtop in de gaten houden, ofwel op hun hoede onder de tafel schuilen. Hulp van buitenaf wordt consequent geweigerd, of aangenomen waarbij ik mezelf terugtrek om niet agressief de boom uit handen van de behoedzame, behulpzame vredestichtende medebewoner te rukken. Maar… aangezien deze jaarlijks terugkerende onderneming altijd nog een boom heeft opgeleverd die maximaal 7 graden uit het lood staat, heb ik nog nooit een kerst zonder boom gevierd.
Als deze eerste krachtsinspanning uiteindelijk geleverd is, kom ik bij de tweede ergernis. De lampjes. Elk jaar sneuvelen er weer meer meters in de slierten van licht. in een vorig jaar heb ik de moed gehad om de twee lichtslierten voor in de bomen buiten HE-LE-MAAL te controleren volgens een vooropgezet systeem. Alle lampjes die het niet deden heb ik uit de slang gehaald, ze één voor één geprobeerd op een plek waar zichtbaar was of ze het deden, waarna ik de kapotte lampjes heb weggegooid en de goede gezet heb op de stukken (per tien, want ze zijn serieel geplaatst) waar ze het zouden moeten doen. Na een uur prutsen kwam ik tot de conclusie dat ik op geen van de systemen er een tiental aan heb weten toe te voegen, en heb ik twee lichtslangen zonder pardon in de container gegooid.

Geplaatst in Uncategorized | Een reactie plaatsen

Overstekend wild

Van alle landen waar ik tot nog toe geweest ben is er niet één waarop de “overstekend wild-borden” van links naar rechts afgebeeld zijn. Na uitgebreide brainstormsessies zijn mijn dochter en ik tot de conclusie gekomen waarom de borden altijd een dier afbeelden dat van rechts naar links koopt/sjokt/springt.
Allereerst geldt dit vooralsnog enkel in landen waar rechts gereden wordt (in Zweden pas vanaf 3 september 1967; stel je voor; dat op 1 dag alle verkeer aan de andere kant moet gaat rijden!). De verkeersborden staan dan ook bij voorkeur aan de rechterkant van de weg.
Onze ogen zullen dus getraind zijn op het letten op borden aan de rechterkant van de weg. Maar waarom komen de dieren dan altijd uit de rechterberm?
Omdat deze dichterbij is dan de linkerberm!
Als er van de linkerkant een Eland over dreigt te steken heeft eerst het verkeer aan de andere weghelft er mee te maken, en dan jij pas. Als hij van de rechterkant komt, ligt hij direct op je dashboard! Dus dáár moet je voor oppassen. Ja toch?

En voor wie het onderschrift bij de afbeelding niet goed kan lezen; er staat ” Viltstängsel upphör”, wat natuurlijk zoveel betekent als “de wildhekken stoppen hier”.

En voor degenen die de werkelijk honderden kilometerslange hekken gemist hebben;

Geplaatst in Uncategorized | Een reactie plaatsen

Grijs

Sinds ik mijn haar niet meer verf, en dus heel erg hartstikke grijs ben, let ik op
1) andere grijze mensen (liefst vrouwen).
2) andere vrouwen van mijn leeftijd.
Wat betreft de eerste categorie; de meeste grijze vrouwen die ik zie, hebben een permanentje, haar met een maximale lengte van 4 cm en zijn duidelijk 75+.
Als ik kijk naar andere vrouwen van mijn leeftijd (rond de 52 jaar) dan valt op dat ze voor het grootste gedeelte champagneblond zijn (kleur 8.1) , of helder-rood (no 77) of light frosted brown (kleur 6.13).
Een enkele keer met duidelijke uitgroei.
In België heb ik op een terras tijdens de wereldberoemde “Gaper-feesten” van Geluwe me zitten verwonderen over de grijskleurigen. De mannen waren duidelijk vanaf hun 45+e jaar al grijzend aan de slapen, boven de 55 al met een paar grijze vegen op hun hoofd, en na hun 70e toch vaak al totaal grijs!
De vrouwen waren NIET grijs! Ja, 1 meisje die het grijs geverfd had, 2 vrouwen van dik boven de 80 en 2 vrouwen iets ouder dan ik hadden wat grijze lokken.
Jammer, want mijn vooronderzoek (laat ik de verf uitgroeien?) behelsde ook het opzoeken van vrouwen op internet met prachtige grijze haren. Die er nog heel jeugdig uitzagen. Gelukkig dat ik ze vond, want toen durfde ik het aan. Ik wilde ook grijs en toch nog enigszins jeugdig lijken. Ik weet niet of dat gelukt is. Ik vraag nog gemiddeld 9 keer per week aan willekeurige toehoorders; “Lijk ik ERG oud?”
De mooie vrouwen van internet met de grijze jeugdige uitstraling ben ik in het echt nog maar amper tegengekomen. Bij deze roep ik iedereen op het grijs te laten gebeuren!!!

Geplaatst in Uncategorized | Een reactie plaatsen

WoordWijf

Woordlustig woordwijf doet woordpoging met woordwapen. Na woordonderzoek wordt de woordenares schuldig bevonden aan de woordaanslag.

Geplaatst in Uncategorized | Een reactie plaatsen

zweet

Met 34 graden zweet ik meer dan ik plas. Dus dat de stortbak kapot is merk ik amper.

Geplaatst in Uncategorized | Een reactie plaatsen

blabla

Geplaatst in boekies | Een reactie plaatsen

Tammo de Ticheljongen (2007)

Geschreven voor de verjaardag van Winsum. Erg leuk project, de illustraties zijn van Fineke.
Geinig detail: https://www.librarything.com/work/18515797
Let op de “popularity”

Geplaatst in Uncategorized | Een reactie plaatsen

Thomas en de heks (2003)

Bij mijn verhaal heeft Janet de illustraties gemaakt, als afstudeerobject voor de Academie Minerva.

Geplaatst in Uncategorized | Een reactie plaatsen